امر به معروف و نهی از منکر از فروع دین بوده و از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. اهتمام ویژهٔ شارع به این مسئله و عدم شبهه در مشروعیت اصل آن، موجب شده که امکان ارجاع «اقامۀ حدود» به «امر به معروف» به‌منظور مشروعیت بخشی به «اقامۀ حدود در عصر غیبت» و دفع شبهات موجود، موردتوجه قرار گیرد. تحقیق حاضر با این پیش‌فرض که نمی‌توان برای مشروعیت اقامۀ حدود در عصر غیبت به ادلهٔ امر به معروف استناد کرد، صورت گرفته است. در این راستا ابتدا رابطۀ اقامۀ حدود و امر به معروف تبیین شده تا مشخص شود که آیا می‌توان اقامۀ حدود را از مصادیق امر به معروف شمرد یا خیر. هم‌چنین با توجه به این‌که اقامۀ حدود تنها با مرتبهٔ «انکاربالید» از مراتب انکار منکر تشابهاتی دارد، پس از بررسی سندی و دلالیِ ادله «انکاربالید»، شمول آن نسبت به اقامۀ حدود بررسی شده است. این تحقیق با روش کتابخانه‌ای و تحلیلی توصیفی انجام شده است.
محمدی, سید باقر. (1402). مشروعیت اقامه‌ی حدود در پرتو ادله امر به معروف و نهی از منکر. دوفصلنامه یافته های فقهی اصولی, 3(6), 101-132. doi: 10.22034/pf2.2024.100587.1017
MLA
سید باقر محمدی. "مشروعیت اقامه‌ی حدود در پرتو ادله امر به معروف و نهی از منکر". دوفصلنامه یافته های فقهی اصولی, 3, 6, 1402, 101-132. doi: 10.22034/pf2.2024.100587.1017
HARVARD
محمدی, سید باقر. (1402). 'مشروعیت اقامه‌ی حدود در پرتو ادله امر به معروف و نهی از منکر', دوفصلنامه یافته های فقهی اصولی, 3(6), pp. 101-132. doi: 10.22034/pf2.2024.100587.1017
VANCOUVER
محمدی, سید باقر. مشروعیت اقامه‌ی حدود در پرتو ادله امر به معروف و نهی از منکر. دوفصلنامه یافته های فقهی اصولی, 1402; 3(6): 101-132. doi: 10.22034/pf2.2024.100587.1017
)